Siena – Rome Het laatste deel van de Via Francigena

3 september tot 17 september 2019 

Inmiddels is het bijna een jaar geleden dat we onze tocht (voorzien) staakten in Aosta, na een prachtige route door Zwitserland. We besloten toen om in 2019 jaar niet het hele resterende deel te lopen en nog te bekijken waar we zouden starten om in een paar weken lopen in Rome aan te kunnen komen. De keuze valt op Siena. Tot Rome is dat nog een zo’n 280 kilometer volgens het boekje.

Hier volgt een kort verslag. In een andere post zijn de afzonderlijke etappes weergegeven.

Na wat wikken en wegen besluiten we met de trein te reizen naar onze startplaats. Met een interrail voor 5 dagen binnen een maand reizen moet dat te doen zijn. Dat klopt ook uiteindelijk. De heenreis vertrekken we op  1 september rond 8 uur  vanuit Goes en nemen we de nachttrein vanuit München tot Verona. Vandaar reizen we verder met een paar treinen naar Siena en arriveren daar op 2 september om een uurtje of 11. Dat is met recht een vlotte reis te noemen. Terugreizen doen we overdag en nemen daar de resterende drie dagen van de interrail voor. Met Innsbrück en Duisburg als overnachtingsplek kunnen we tijdens de reis genieten van mooie landschappen, vooral in Italië en Oostenrijk. Even vreesden we voor een reis door tunnels maar dat was geenszins het geval.

Ondanks dat het een jaar geleden is en we natuurlijk wel de nodige kilometers hebben gemaakt, zijn we snel weer gewend aan het rugzakbestaan. In Siena hebben we bij aankomst tijd om rond te kijken, ook op plekken die we nog niet kenden. Zo komen we bijvoorbeeld  terecht in de synagoge en krijgen we naast een rondleiding in het gebouw ook  informatie over de Joodse gemeenschap in Italië en meer specifiek in Siena. Het is nu nog een kleine maar wel hechte groep mensen. We horen over hun geschiedenis en de moeiten van het kunnen blijven bestaan, zoals tijdens de oorlogen en de tijd onder Mussolini.

                                                                  

 Het blijft hoe dan ook leuk om eigenlijk elke dag in de weken die volgen, steeds op een of andere manier de geschiedenis in te stappen. Dat komt dan vooral door de vele bewaarde oude gebouwen van diverse soorten. Voornamelijk zijn dit toch wel kerken en woonhuizen of oude huizen die nu fungeren als restaurants of winkels. Het is een groot verschil per plek hoe een en ander onderhouden wordt. Ik weet niet of er zoiets bestaat als een monumentenregistratie en daarmee ook de afspraak om goed voor die monumenten te zorgen. Er zijn plekken bij waar je kunt spreken van vergane glorie en hier en daar bouwval waar gebouwen op instorten staan. Maar in de oude stad in Bolsena,Viterbo of Sutri bijvoorbeeld is het leuk rondkijken en binnenlopen. Veel trappen, nauwe straatjes, gevelbeeldjes of schilderingen en inpandig verschillende niveaus. Het valt op dat overal veel rommel op straat ligt en als er verzamelbakken of containers zijn er enorme hoeveelheden afval naast liggen. Met uitzondering van het oude deel van Rome zie je ook geen vuilniswagens of anderszins dat de straat wat schoongeveegd wordt. Dit in tegenstelling tot de gigantische hoeveelheid politie en militairen die zelfs ook in de kleinere plaatsen prominent aanwezig is.

In de loop van de weken zien we diverse landschappen aan ons voorbijtrekken. De heuvels van Toscane met de door de cipressen afgescheiden percelen. Het geeft een rustige aanblik. Het doet je neigen om beetje bij beetje te kijken, je hoofd mee te draaien om te zien wat er na de volgende rij bomen volgt. Dat wordt nog wat aangemoedigd door de verschillende kleuren van de akkers, weilanden. Soms is het kale grond, maar geregeld is er nog wat mais of een ander gewas op waar te nemen. In de buurt van Montefiascone zijn er talloze wijngaarden. Dat voelt vertrouwd, want in Frankrijk en Zwitserland waren er ook hele stukken met wijngaarden. De beroemde en geroemde wijn uit de omgeving van Montefiascone, Est-est- est, is inderdaad het proeven waard.

Zo’n 75 kilometer boven Rome worden we naast percelen olijfgaarden, verrast door de hazelnootboomgaarden. Niet alleen omdat we zodoende bijna de hele dag in de aangename schaduw   van deze bomen kunnen lopen, maar omdat het er werkelijk heel veel zijn. De oogst is gaande. De ‘bladblazers’ blazen de noten van de bomen en  zorgen er voor dat de noten verzameld worden op strategische punten in de boomgaard. Zoals spruitjes en aardappelen machinaal geoogst kunnen wordt, kunnen ook deze noten op eenvoudige wijze in de laadbak van een tractor geladen worden. Leuk om dat zo even waar te nemen.

Evenals de vorige tochten hebben we diverse overnachtingsplekken. Regelmatig een Bed en Breakfast, een enkele keer een hotelletje. We hebben ook een paar keer gebruik gemaakt van een Ostelia. We waren dam de enige slapers. Bij Ponte de Rigo werden we er door verrast. Het was een welkome plek omdat we zodoende een lange etappe goed konden knippen. Het onderkomen is gesitueerd naast het kerkje van de parochie st.Elisabeth. Het blijkt een vrij nieuw gebouw te zijn(2016) maar het is een prima onderkomen. We hebben er een heerlijk relaxte middag en een prima overnachting.            Heel leuk zijn de appartementjes. Het klinkt zodoende misschien niet echt pelgrimachtig, maar goed voor ons is de Via Francigena vooral ook een wandeltocht die we in onze vakanties doen. De ervaringen zijn zeker zo nu en dan als van een pelgrim, maar ach, uiteindelijk is het hele leven een soort pelgrimstocht. Maar de appartementjes dus: in Aquapendente verblijven we gewoon in een compleet ingerichte woning, midden in het centrum. Schilderijen aan de muur, eethoek en een lekkere bank, boekenkasten vol. We krijgen de indruk dat de eigenaar gelijkvloers en kleiner is gaan wonen en deze woning nog niet kwijt wil. In Montefiascone moeten we aanbellen bij een hek, een trap op naar boven en als de deur opengaat worden we hartelijk verwelkomd door de eigenaresse. We staan in een ruime hal. Zijn woont op de bovenverdieping en wij kunnen gebruik maken van de etage beneden. Weer alles er op en er aan en een tuin. We koken zelf wat en kunnen lekker buiten eten. Ons stekje in Rome is in een beetje buitenwijk, in een flat. Ook alle ruimte en privacy. Het is een leuke ervaring en zeker als de mensen er nog zelf wonen, mooi tijd voor een praatje of gewoon wat tips om nog even rond te kijken.

Waarschijnlijk is deze tijd van het jaar een rustige looptijd. We komen wel regelmatig andere lopers tegen, maar zoveel zijn het er niet. Het valt op dat het overgrote deel het stuk Siena- Rome doet. Dat doen wij op zich ook, maar we hebben ook al een ander groot gedeelte gelopen. Het blijkt dat deze afstand echt als reis verkocht wordt. We komen Spanjaarden, Britten, Vlamingen, een Italianen, Fransen, Zwitsters en Nederlanders tegen. Met name op terrasjes is het dan raak, want ieder lijkt wel zo’n beetje op hetzelfde punt even te willen pauzeren.

Dichter bij Rome voel je dat je een grote stad nadert. De bebouwing neemt toe en het verkeer is drukker. Dat is vooral te merken in de laatste etappe. La Storta – Roma. De afstand is ongeveer 15 km. Onze route leidt ons over de Via Trionfale. Dat is eigenlijk één lange weg met veel verkeer. Wellicht dat er inmiddels ook een wat rustigere route bestaat. Thuisgekomen heb ik daar nog eens even naar gekeken en dat is inmiddels wel mogelijk en daarmee ook aan te bevelen. Niettemin is het best bijzonder om zo beetje bij beetje de oude stad verder in te gaan en uiteindelijk bij de st Pieter aan te komen. Het voelt goed. We krijgen een heuse oorkonde.            

 We blijven nog een paar dagen in Rome. Het is er heel druk, maar het lukt om een paar rustigere plekken op te zoeken zoals het Parc Borghese.

Het was een mooie tocht: in elk land waar we doorheen gekomen zijn en ook wel in de diverse streken, hebben we mogen genieten van de eigenheid van dat specifieke deel. Het was mooi, het was ook pittig op zijn tijd. Het aangename van lopen is dat je in de cadans van je pas, de omgeving die steeds weer uitnodigt om gezien te worden, de mogelijkheid hebt om je gedachten te laten gaan, gewoon een poosje nergens aan te denken, een praatje te maken of een boom op te zetten. En al is het stap voor stap, je komt gewoon op de plek waar je naar toe wilt om vervolgens weer verder te gaan.